Izolacja, dystans, kwarantanna, praca zdalna zamiast stacjonarnej w biurze z innymi, jazda samochodem zamiast komunikacji masowej. Preferowana jest jednostka nie ogół, pojedynczy człowiek nie tłum. Hasło ,,zostań w domu” nadal obowiązuje. Nadal mamy stronić od innych, unikać przypadkowych kontaktów, spotkania w grupie ludzi dobrze nam znanych.
Czas izolacji nadal trwa… Ja z całą rodziną siedzę w domu, karnie wychodzimy tylko na spacery w maskach, z daleka od ludzi, zakupy robimy raz w tygodniu. Moja starsza córka dzielnie realizuje nauczanie zdalne w domu, laptopem do pracy dzielimy się zgodnie. Z młodszą córką realizujemy podstawę programową klasy 0. Jednakże codzienność nie wygląda tak sielankowo. Jak wszyscy zaliczamy psychiczne górki i dołki, przeciągająca się izolacja, szczególnie od najbliższych, staje się coraz bardziej dojmująca. Moja córka tęskni za szkołą i wcale nie jest zadowolona z samodzielnej nauki pod wirtualnym okiem nauczycieli, którzy robią wszystko, by była ona jak najbardziej efektywna i skuteczna.
Ostatnio zauważyłam, że moja młodsza córka przestała mnie trzymać za rękę, kiedy idziemy obok siebie. Czasami przez zapomnienie zdarza jej się, że chwyci mnie za rękę, ale potem szybko wysuwa swoją dłoń z mojej. Jakby wraz z pójściem do szkolnej zerówki nagle wydoroślała, dojrzała i nie wypada już jej się trzymać maminej spódnicy. A ja… Dowiedz się więcej »