Dzisiejsza impresja przypada w dniu święta kobiet. Z tego powodu wszystkim czytelniczkom dedykuję mój ulubiony wiersz autorstwa Wisławy Szymborskiej zatytułowany ,,Portret kobiecy”:
Musi być do wyboru.
Zmieniać się, żeby tylko nic się nie zmieniło.
To łatwe, niemożliwe, trudne, warte próby.
Oczy ma, jeśli trzeba, raz modre, raz szare,
czarne, wesołe, bez powodu pełne łez.
Śpi z nim jak pierwsza z brzegu, jedyna na świecie.
Urodzi mu czworo dzieci, żadnych dzieci, jedno.
Naiwna, ale najlepiej doradzi.
Słaba, ale udźwignie.
Nie ma głowy na karku, to będzie ją miała.
Czyta Jaspersa i pisma kobiece.
Nie wie po co ta śrubka i zbuduje most.
Młoda, jak zwykle młoda, ciągle jeszcze młoda.
Trzyma wróbelka ze złamanym skrzydłem,
własne pieniądze na podróż daleką i długą,
tasak do mięsa, kompres i kieliszek czystej.
Dokąd tak biegnie, czy nie jest zmęczona.
Ależ nie, tylko trochę, bardzo, nic nie szkodzi.
Albo go kocha, albo się uparła.
Na dobre, na niedobre i na litość boską.
(źródło: Antologia poezji polskiej. Od Kochanowskiego do Szymborskiej, Warszawa 1997)
A teraz droga czytelniczko przed każdym wersem dopisz swoje imię. Czyż to nie jest wiersz o każdej z nas….
Wszystkiego najlepszego w dniu naszego święta!!!
Dopisałam :). Ten wiersz, swoją drogą bardzo go lubię, to święta prawda i oczywista oczywistość 😉